Böcker i MAS-libro-serien

Jurij N. Andropov estis tiu sovetia gvidanto, kiu post jaroj da restalismigo kaj da stagnado aliris la potencon kun klaraj ideoj kaj konkretaj päoj por modernigi la landon. Kvankam lia mallonga vivo lasis al li nur tre malmulte da tempo, liaj elpäoj montras, ke la vojo de li irata estis promesplena kaj, se ¿i estus daurigota, eble povintus ¿pari al la USSR la definitivan kolapson ... Ínter liaj teoríaj novigoj trovi¿as la tute nova sovetia intereso pri la teoríaj atingoj de ceteraj landoj, kiuj iris la vojon de socialismo, ekz-e pri la atentigo de Ulbri¿to, en la tiama Germana Demokratia Respubliko, ke la konstruado de socialismo estas relative memstara sociekonomia formacio ... Andropov provis reorienti la teorion lä ties bazo, la realo.

La studo de prof. ¿irkov alportas multe da klareco en la pro­blemon pri lingvo internacia, kiu ¿ajnas al iuj tre komplika pro multnombreco de la plej diversaj projektoj kaj precipe pro la „konkurado" al Esperanto el la flanko de „Ido", „Occidental", „Novial", kaj kelkaj aliaj projektoj, havantaj neniun praktik­aplikon, malgrä kelkaj sensignifaj plibonigaoj de apartaj ling­vo-elementoj.Lingva Komisiono de SEU

Politika gazeto de marksisma tendenco de la jaroj 1935 kaj 1936

Aleksandro Grin (vera nomo Aleksandr Stepanoviĉ Grinevskij) (1880-1932) -- klasika rusa verkisto, romantika realisto. En la juneco li vagadis dum ses jaroj, laboradis kiel matroso, ŝarĝisto, orlavisto, terfosisto, aktoro de vaganta cirko k.t.p. En 1902 pro ekstrema mizero li iĝis volontula soldato, proksimiĝis al socialistoj-revoluciuloj, dizertis kaj okupiĝis pri konspira revolucia laboro. En 1903-1910 li plurfoje estis arestita kaj ekzilita, kelkfoje fuĝis, loĝis kun falsaj pasportoj. Grin komencis verki en 1906, post tiam li forlasis la revolucian agadon kaj okupiĝis pri verkado. En 1912-1917 Grin publikigis ĉirkaŭ 350 mallongajn rakontojn. Post 1923 li verkis ankaŭ kvin romanojn. Romantika, fantasta verkisto, bonega pejzaĝisto kaj subtila psikologo, Grin scipovis vastigi la kadrojn de la ordinara vivo kaj montri ĝian poeziecon, trovi en la tragika realeco revon pri homa feliĉo. La noblaj herooj de Grin loĝas en elpensitaj urboj: Liss, Zurbagano, Gel-Gju. Liaj idealaj imagoj de amo, belo kaj homeco estas plenaj de alta humanisma senco.

Aleksandro Grin (vera nomo Aleksandr Stepanoviĉ Grinevskij) (1880-1932), klasika rusa verkisto, romantika realisto, okupas en la rusa kaj en la monda literaturo tute specialan kokon. Li havis nek antaŭulojn nek rektajn sekvantojn. Eĉ la ĝenro de liaj verkoj estas malfacile determinebla. Iam oni difinis ĝin kiel fantaston, sed li mem protestis kontraŭ tio, dirante, ke «La mondo brilanta» estas ne fantasta romano, sed simbola. Grin estas defendanto de humanismaj moralaj idealoj. La romantiko de Grin venas el dezirego vidi la mondon pli alta, pli perfekta, kaj tial la animo de la verkisto tiom dolore reagas al ĉio morma, malhumana.

Ci-tiun tekston la autoro - designisto ce la fama franca gazeto "Charlie Hebdo" - finskribis la 5-an de Januaro 2015, du tagojn antau la terorista atako al Charlie-Hebdo, en kiu li perdis la vivon.

La soci-filozofia romano La Horo de Boro estas la plej grava verko de Ivan Efremov. Gi estas siaspeca malutopio, avertanta la mondon pri dangeroj, kasigantaj en rapida progreso de senspirita civilizacio.

Kvar eminentuloj esprimas sin pri la neceso alstrebi socialisman socion kaj pri ties principoj

Dominique Vidal kun Sébastien Boussois proponas ĉi tie sintezon de dudek jaroj da laboro de la "novaj israelaj historiistoj" pri la demando ĉu Israelo vere elpelis la palestinanojn kaj kiel - demando esence grava por ia ajn solvo de la konflikto en la Proksim-Oriento.

Kolekto de lermontovaj poemoj en tradukoj de Gusev, Bela Manto, Hoves, Lubjanovskij kaj aliaj.

La dokumento, kiun la maldekstra opozicio prezentis en 1927 al la 15-a kogreso de la KPSU(b) kiel alternativon al la stalinismo. Kromaj tekstoj, de Leo Trocko kaj de aliaj, pri la reala situacio en la USSR en la jaro 1927.

¿i tie Claude Piron (Klädjo) prezentas dialogon sur fremda planedo. Juna esploristo de tiu mon­do revenas de ekspedicio, en kiu li studis la lingvan situacion sur la planedo Tero, kaj nun li resume raportas pri siaj spertoj tie. Okazas interesa debato kun informri¿a enhavo pri la kialo de la teranoj därigi sistemon de internacia komunikado, kiu pruvis sian mizeran efikecon kompare kun pli racia solvo ¿ Esperanto ¿, per kiu ekz-e jam nur la e¿ropaj landoj ¿parus ¿iujare miliardojn da e¿roj kaj havus krome siste­mon multe pli facilan kaj pli fidindan. Sed kial la teranoj persistas en sia horore kosta kaj relative senefika sistemo de internacia komu­nikado, tiu demando estas la esenco de la disku­to, kies enhavo servas ne nur al la esploristoj de tiu fremda planedo kompreni la situacion sur Tero. Ili diagnozas maso¿ismon kiu bazi¿as sur aroganteco, kaj tiu siavice sur timo. Kia timo? Legu mem, kaj eble vi trovos inteligentan respon­don al la demando de tiuj eksterteranoj, ¿u kaj kiel oni povus helpi la teranojn eliri el tiu lingva sakstra­to, kiu estas la angla lingvo …

«Nia Ameriko», zenita teksto de José Martí, pub­lik­igita unuafoje en La Revista Ilustrada de Nueva York 1891-01-01 kaj samjare, 1891-01-30 en El Par­tido Liberal de Mek­siko, estas unu el la tri grandaj kaj kulminaj pecoj de la verko de Martí, aperigitaj dum la preparado kaj fondi¿o de la Kuba Revolucia Partio. La du ceteraj estas Versos Sencill­os, trezor­ujo de lia plej alta säo, kaj la parolado eldirita 1891-11-26 en la kuba liceo de Tampa («Kun ¿iuj kaj por ¿iesa bono»), kiu entenas la etikajn kaj poli­tikajn principojn de la estonta respubliko. Post tiu «angoriga vintro» de la Unua Internacia Ame­rika Konferenco, okazinta en Väingtono, kie Hispan­ame­riko devis alfronti la fiajn manovrojn de la «timinda aglo», Martí sukcesis distanci¿i (kaj eventuale tio ankä rilatis al la poetika apogeo) por vidi kaj difini tute precize, kiel en vivanta mapo, la fundamentajn problemojn de nia Ameri­ko; problem­oj, kies historiajn radikojn li estis majstre ekzamen­inta en la parolado «Patrino Ameriko»; proble­moj, kiuj esence konservi¿as ¿is nun, drame intensigitaj, en la kadro de la tiel nomata Tria Mondo, fare de la kres­kanta avareco, fanfaronado kaj agresemo de la usona imperiismo. Eble la metafora lingväo, kiu speciale koncentrigas la historian kaj socian realon sur tiu ¿i päoj, troim­presos la pupilojn de kiuj ne kutimas al la tipe Martí-a kunfandado de politika analizo kaj poezia esprimo. Tial, ni trovis utila, antä kelkaj jaroj, resumi la kon­ceptajn gvidliniojn de «Nia Ameriko», kom­pre­n­eble ne por simpligi ¿ian legad­on, sed por fari ¿in pli sen­embaraza kaj fruktodona. Tiu estis la celo de la tiam publikigita «Skemo», aperinta en Aperigita hispane en Temas Martianos. Segunda serie, Havano, 1982. Tamen, cele al ¿isfunda kompren­ebleco, estos e¿ pli utilaj la notoj, kiuj akompanas la nunan eldonon, okaze de la centjari¿o de tiu ¿i do­kumento frape aktuala: analizo, diagnozo, alarm­so­norado kiun la tempo faris nun tumultsonorado, formulado de la ununuraj principoj por savi la sendependecon, inte­grecon kaj justan kaj kreivan alvoki¿on de «la nova Ameriko». Cintio Vitier

La autoro priskribas per poemoj la situacion de la palestinanoj en ilia propra lando, sub la okupado de Israelo. Kiam "objektivo" estas vualita de politikistoj kaj komercistoj, ¿u ne la "subjektivo" de poeto donas pli bonan bildon de la reala mondo? Tia por mi estas la legado de Palestino strangolata. Kleriga kurso lä la poezia metodo. Vekado de konscio. Tu¿ado de emo­cioj. Klarigo, ke eble la bildo kiun oni prezentas am­as­medie kaj noväelsende ne estas la bildo de tio, kio estas. Maldistigo de foraj landoj kaj homoj. Modelo pri kiel plej bone diri ke al la imperiestro mankas vest­äoj. Nia mondo meritas larmojn, kaj kelkaj el tiuj ¿i poemoj plorigas. (el la antauparolo)

Jen la Esperanta versio de libro verkita komence de la 1970-aj jaroj de la elstara, frue mortinta teoriulo, historiisto kaj instruisto de la laborista movado, Prof. D-ro Jozefo ¿lejf¿tejno (germane: Josef Schleifstein). Multaj germanaj marksistoj konsideras ¿in la plej bona enkonduko en la studadon de la marksismaj klasikuloj. ¿i ankau ne enhavas la iluziojn kaj misjüojn, kiuj estis, tempe de la unua publikigo, tre disvasti¿intaj inter marksistoj. El nuntempa vidpunkto ¿ajnas, ke tiu sama teksto estas tre tauga ¿uste por Esperantistoj en la plej diversaj mondpartoj, kiuj ¿atus scii, antau ol legi verkojn de la klasikuloj mem - au dum ili legas iujn tekstojn de ili - kio estas la marksismo en sia tutäo. ¿i klarigas la plej gravajn analizojn de la tri klasikuloj, citas famajn teksterojn el ili kaj instigas al legado de iuj el iliaj verkoj, de kiuj kelkaj disponeblas jam en Esperanto (videblaj en la parto „literaturindikoj" de tiu ¿i libro).

Kio fari¿is Sovetunio, dudek jarojn poste? Malproksime de la oficiala retoriko, de la vanteco de la „elitoj", la du francinoj kolektis la eldirojn de la humilaj homoj en tuta serio da raportäoj en Krimeo, en la momento de ¿ia ali¿o al Ruslando en majo kaj junio 2014. Poste, en oktobro kaj novembro, sekvis dua aventuro en Odeso, mallonge post la masakro en la Domo de Sindikatoj, poste en Moldavujo, en ¿ednestrio kaj en Gaugazujo. Ili volis scii la opinion de tiuj, kies solaj provizoraj venkoj nomi¿as „pano" kaj „loko por dormi", kun la certeco ke ¿io estas ¿iumatene denove duba, kiam estas milito, la plej fia el la militoj la interna. Ili diris, kio estis la USSR por ili, kiel ili spertis la Majdanon, la ribelon en Donbaso kaj la nunan katastrofon. Dividante kun ili panon kaj salon, la du francinoj komencis percepti alian realon ol tiun, kiun iliaj hejmaj komunikiloj raportas … Danielle Bleitrach: emerita universitatanino, socisciencisto, ¿urnalisto, eksa politika gvidanto de la FKP, mondvojäulo kaj verkisto. Marianne Dulop: profesorino pri la rusa kaj la ¿ina, skriba kaj büa tradukisto, Esperantisto. ¿i longe restadis por studoj aû laboro en Leningrado, Prago kaj en nordorienta ¿inujo.